De Paradijsmethode: opvattingen over de modernisering van het landschap in de Nederlandse landschapsarchitectuur (1960-1980)

Het Nederlandse landschap was verouderd en voldeed niet meer aan eigentijdse eisen. Waar vernieuwing wel had plaatsgevonden was het onherkenbaar geworden. Dat was de opvatting van enkele landschapsarchitecten in de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw. Hun ideaal was een gemoderniseerd landschap waarin schijnbaar strijdige belangen als technologie en ecologie, behoud en vernieuwing, stad en land werden gezien als onderdelen van een geheel. Een landschap dat functioneel was en betekenisvol. Ze wilden dit realiseren met een uitgebreid ontwerpproces dat zo idealistisch was dat het bij de Rijksplanologische Dienst een 'paradijsmethode' werd genoemd.